Toen ik 19 was kreeg ik een relatie met H. die 6 jaar ouder was. Hij was op dat moment dus 25 jaar. H. vertelde altijd dat hij voor zijn 30ste wilde trouwen en kinderen wilde krijgen. Toen ik 22 was en hij dus 28 peilde ik een beetje hoe hij er voor stond en wat hij zou willen. H. gaf aan dat hij me nog te jong vond en dat ik eerst van het leven moest genieten. Ik liet het maar eens beetje zo en ondertussen kregen zijn broertje en mijn broer kinderen en werden wij dus oom en tante. H. was een beetje stil op gebied van kinderen en trouwen en uiteindelijk begon H. aan te geven dat hij geen kinderen wilde hebben. Toen was hij ondertussen 35 en ik 29. Toen mijn broer op vakantie op een leuke manier onthulde dat ze zwanger waren van een tweede kindje knapte er iets bij mij en ik werd heel erg emotioneel.
Ik heb de relatie verbroken en ben gaan nadenken wat ik zou willen. Na 2 jaar ontmoette ik een andere man, P., die 12 jaar ouder is dan ik. P. en ik zijn nog steeds samen en we zijn erg gelukkig met elkaar. We hebben het wel over kinderen gehad, maar P. is 45 jaar nu en wilt niet meer op deze leeftijd met een baby rondlopen. Wat ik ergens wel begrijp. Zijn beste vriend is ook 45 en heeft drie kinderen waarvan de oudste 16 is. Ik ben nu 33 jaar en voor een eerste kindje vind ik het ook wel wat aan de late kant, maar P. houdt me niet tegen. Hij geeft aan dat als ik toch kinderen zou willen, dat hij mij daar niet voor in de weg wilt staan. Consequentie is wel dat wij dan uit elkaar zouden gaan en ik op zoek zou moeten naar nieuwe woonruimte, omdat ik bij P. ben ingetrokken.
Nu met al die woningnood is dat heel moeilijk en heb ik voor mijn gevoel weinig keuze. Het is het een of het ander.
Ik heb ook niet zo veel met kinderen. Met de kinderen van mijn broer heb ik ook niet zo’n goede band. Ik vind het lastig om in hun fantasie wereldje mee te gaan. En ik vind ze erg druk. Maar dat er bij voorbaat al een deur is dicht gegooid, vind ik heel moeilijk. Daardoor weet ik ook niet wat ik wil en weet ik niet of ik iets mis.
