Lieve Lezer,

Ik ben al vanaf jongs af aan bezig met het idee om niet kinderen te krijgen. Dit idee komt van verschillende ervaringen uit mijn jeugd. Ten eerste kom ik uit een klein Drents dorp en was mijn ervaring dat mijn vriendinnen op zeer jonge leeftijd al praten over het hebben van kinderen. Ik vond het toen der tijd absurd dat iedereen het alleen maar had over wanneer ze kinderen wilden in plaats van of je dat wel wilden. Daarom besloot ik op jonge leeftijd dat ik een tegengeluid wilde geven en opperde ik op 14-jarige leeftijd dat ik nooit en te nimmer een baby wilde. Dit heeft tot bizarre situaties geleid, zoals toen ik werd onderbroken door een volwassen vrouw in de trein terwijl ik met een vriendin hierover aan het praten was. Ik was 16, en ik zou zielig en alleen sterven als ik geen kinderen zou krijgen.

Ik opperde op 14-jarige leeftijd dat ik nooit en te nimmer een baby wilde.

Mijn moeder werkte als maatschappelijk werker op een middelbare school en door haar heb ik toen gehoord hoe kinderen emotioneel of fysiek worden verwaarloosd, mishandeld of helemaal niet gewild zijn. Mijn wens om geen kinderen te krijgen groeide alleen maar meer: het krijgen van kinderen is een keuze, geen gegeven. Het word geromantiseerde, sommige mensen vullen een gat op met het krijgen van een kind en dat kan tot verschrikkelijke gezinssituaties leiden.

Het krijgen van kinderen is een keuze, geen gegeven!

Nu ben ik 28 jaar, waarvan 7 jaar samen met een geweldig lieve vriend en ik wordt er langzaam maar zeker steeds meer naar gevraagd over wanneer de baby komt. Die vraag stellen ze alleen aan mij, ook de familie van mijn vriend stelt het niet aan hem, maar aan mij. Ga het lekker aan hem vragen! Ik ben nu bezig met hoe ik mij nu verhoud tegen mijn wens om geen kinderen te krijgen van vroeger. Ik was er altijd erg van bewust dat ik deze mening had om rebels te zijn, maar hoe voel ik mij nu als ik aan een baby denk? Deze hele ervaring heeft mij helder naar de situatie laten kijken. Ik betrap mezelf er toch soms op dat ik ‘bang’ ben dat ik misschien nee ga zeggen tegen het krijgen van kinderen. Het gaat mijn moeders hart breken, mensen gaan het niet begrijpen en al die meningen… Mijn vriend is gelukkig super supportive en weet ook nog helemaal niet of hij kinderen wil. We zullen zien of mijn eierstokken gaan rammelen, of dat ik ga toegeven aan de sociale druk, of dat ik een keuze ga maken waar ik mij goed bij voel. Ik hoop op het laatste.

Liefs, Mirthe